หงส์ในฝูงกา

หงส์ในฝูงกา

 

 

  

 

 

               การสั่งสอนอบรมผู้คนชาวโลกนั้น  แท้จริงแล้วมิใช่ทำได้โดยง่าย  แม้จะสูงส่งเป็นพญาหงส์แต่หากไปอยู่ท่ามกลางฝูงกา  ก็ใช่ว่าจะมีใครมองเห็นความสำคัญหรือมองเห็นคุณค่าแต่อย่างใด  ด้วยเหตุนี้พระอริยบุคคลผู้บรรลุแล้วส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะซ่อนตัวอยู่เงียบๆตามป่าดงพงไพร หรือถิ่นที่ความเจริญแบบในเมืองยังไปไม่ถึงมากกว่า


                ด้วยเหตุที่การสอนชาวโลกเป็นเรื่องยาก  หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต  ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ของสายธุดงค์กรรมฐานแห่งยุคนี้  แม้ท่านจะบรรลุพระอนาคามีที่ถ้ำสาลิกา จังหวัดนครนายกตั้งแต่อายุ ๔๘ ปี  และบรรลุพระอรหันต์ที่ถ้ำดอกคำ จังหวัดเชียงใหม่  เมื่ออายุได้ ๖๖ ปี  ท่านก็ยังต้องรอโอกาสในการที่จะสอนพระภิกษุผู้ตั้งใจจริงที่พากเพียรด้นดั้นมาให้สอน  โดยท่านไม่สนใจที่จะสั่งสอนญาติโยมอะไรมากนัก  เพราะท่านรู้ว่าชีวิตของฆราวาสย่อมสนใจเรื่องทำมาหากินและความสุขในครอบครัวเป็นหลัก  ท่านจึงสอนให้ทำทาน รักษาศีล  ส่วนการภาวนาท่านจะเน้นแก่ผู้ที่ออกบวชแล้วมากกว่า


                 แม้จะเป็นผู้บรรลุแล้ว  หากไม่มีลูกศิษย์ที่เข้าใจรองรับ  ท่านเหล่านั้นก็จะเก็บตัวเงียบๆ  เหมือนพญาหงส์ที่มีอยู่ตัวเดียวไม่มีบริวาร  หากไปอยู่ท่ามกลางฝูงกาซึ่งมีจำนวนมากกว่า  แม้จะนำสิ่งที่ดีไปมอบให้  ก็จะเป็นการทำคุณบูชาโทษไม่เกิดผลอะไร  สู้ปล่อยให้เขาลักขโมยจิกตีอยู่กันไปตามประสากาดีกว่า  ผู้บรรลุแล้วที่ท่านไม่ตั้งสำนักให้เป็นภาระจึงมีมาก


                  พญาหงส์ผู้สูงศักดิ์ที่ชาวโลกไม่ล่วงรู้  แต่ต้องมาอยู่ท่ามกลางปุถุชน  ด้วยจิตอนุเคราะห์เกื้อกูลชาวโลกโดยที่พวกเขาไม่รู้ว่ามีเพชรแท้อยู่กับเขา  เพราะผู้คนไปคิดว่าท่านก็คือพระปฏิบัติรูปหนึ่งที่บิณฑบาตทรงข้อวัตรไปวันๆ  หากพวกเขารู้ว่าท่านคือผู้หนึ่งที่บรรลุธรรม  ไฉนเล่าจะกล้าลบหลู่ดูหมิ่นและมืดมัวหึงหวงจนกระทั่งมุ่งหมายเอาชีวิตกันถึงขั้นนั้น


                  ได้ทราบข่าวคราวเรื่องของ “ท่าน” ก็อดคิดย้อนกลับมาดูชีวิตตัวเองไม่ได้  กว่าจะผ่านพ้นวิกฤตการณ์จนกระทั่งมายืนอยู่  ณ  จุดนี้ได้  ก็ผ่านเหตุการณ์ในทำนองนั้นอยู่หลายครั้ง

 
                   ท่านล่วงลับไปแล้วไม่มีโอกาสจะพูดอธิบาย แม้ว่าผู้คนจะพูดกันหรือวิจารณ์ในทำนองใด  แต่ในฐานะที่เคยผ่านเหตุการณ์ที่น่ากลัวเหล่านั้นมาได้  ก็อยากใช้โอกาสที่เขียนหนังสือพอเป็นนี้  สะท้อนและถ่ายทอดความรู้สึกบางอย่างไว้  เพื่อพระภิกษุรุ่นหลังที่จะมีบารมีแก่กล้าเป็นครูบาอาจารย์คนในวันข้างจะได้อาศัยเป็นอุทาหรณ์ในการประกาศธรรม


                     ชีวิตของพระภิกษุผู้ออกบวชประพฤติพรหมจรรย์  หากออกบวชด้วยศรัทธาอย่างแท้จริง  เมื่อบวชนานไปจิตใจก็ยิ่งห่างเหินจากความเป็นชาวโลกเพียงนั้น  คือนับวันจิตใจจะยิ่งเกิดช่องว่างทางความนึกคิด  ยิ่งได้ปฏิบัติสมาธิภาวนจนมีที่พึ่งภายในในระดับหนึ่งได้แล้ว  จิตใจจะยิ่งห่างจากชาวโลก  ยิ่งจะตัดขาดญาติพี่น้องหรือเพื่อนฝูงเหมือนคนตายแล้วเกิดใหม่


                     พลังแห่งเมตตาอันสูงส่งลึกซึ้ง  ทำให้ผู้คนทั้งชายและหญิงมีความสุขเมื่อได้เข้าใกล้ กลายเป็นความเลื่อมใสศรัทธา  สำหรับบุรุษแล้วความศรัทธานี้เมื่อเกิดขึ้นแล้วจะยิ่งส่งเสริมชีวิตของเขาให้เจริญยิ่งขึ้นไป  แต่สำหรับสตรีเพศนั้นความศรัทธาในตอนต้นนี้บางทีจะยังกลายกลับสร้างพิษภัย   หากสตรีผู้นั้นขาดความรักในทางโลกมาก่อนหรือเป็นอนุภรรยา


                     สตรีที่ยังเป็นสาวครองตัวได้ตามปกติ  จิตใจจะยังไม่ขาดแคลนความรักจึงสดใสร่าเริงมองโลกในแง่บวก  สตรีที่แต่งงานไปตามประเพณีก็จะขาดแคลนความรักในภายหลังหากรู้สึกว่าคู่ครองไปด้วยกันไม่ได้


                    สตรีที่ต้องกลายเป็นภรรยาหลวงในภายหลัง ก็จะขาดแคลนความรักอย่างน้อยครึ่งหนึ่งตามมา  แต่สำหรับสตรีที่อยู่ในฐานะลับหรืออนุภรรยา  หัวใจของเธอจะเคว้งคว้าง หดหู่ ขาดความภูมิใจในตัวเอง  หัวใจจะขาดความรักมากกว่าสตรีผู้อยู่ในฐานะภรรยาหลวงถึงสามเท่าเลยทีเดียว


                     จิตใจของสตรีผู้ตกเป็นภรรยาลับหรืออนุภรรยานั้น  จะโหยหาความรักตลอดเวลา  จิตใจจะเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและเต็มไปด้วยความแก่งแย่งเอาชนะ ยากจะหาความสงบใจเหมือนตอนเป็นสาวโสดอีกได้

 

                    จิตใจที่พยายามจะเอาชนะ  จะยิ่งทำให้ชีวิตของเธอตกต่ำลงไป  ชีวิตและหัวใจจะเต็มไปด้วยความทุกข์และความหม่นไหม้อยู่ภายในลึกๆตลอดเวลา  ท่านจึงห้ามไม่ให้ทำในสิ่งนี้หรือให้เว้นเสีย


                     ด้วยเหตุนี้คนโบราณท่านจึงพยายามสอนลูกหลานว่า จงพยายามครองตนอย่าไปเป็นอนุภรรยาของใคร  เพราะจะเป็นการทำลายหัวใจที่เคยใฝ่ดีของตนให้กลายเป็นคนหยาบคายหรือเจ้าโทสะโมโหร้าย ทั้งที่หลายคนนั้นตอนเป็นสาวก็มีอุปนิสัยแสนน่ารักเรียบร้อยและเป็นคนใจบุญมาก่อน


                     สังคมในสมัยปัจจุบัน  จะมีบุคคลที่ชีวิตตกอยู่ในมุมมืดเช่นนี้จำนวนมาก  เมื่อจะไปคบหาชายอื่นก็ไม่ได้  เขาจะระแวงไม่ไว้ใจ ต้องเป็นฝ่ายรอให้เขามาหาอยู่อย่างเงียบเหงาคนเดียว สถานที่พอจะไปแล้วรู้สึกสบายใจและปลอดภัยก็คือไปวัด  เมื่อได้นั่งสมาธิ ฟังธรรม ก็มัก “ติดวัด” ไม่อยากกลับบ้าน  ไม่อยากกลับไปทำงาน  เพราะตลอดมาเพิ่งรู้สึกว่าหัวใจมีที่พึ่งและได้พบกับความสบายใจ

 

                    แต่สตรีเหล่านี้ส่วนใหญ่  ไม่เคยทราบหัวใจของผู้ชายว่า  ผู้ชายที่มีภรรยาหลายคนนั้น  เขาจะหวงแหนและหึงหวงผู้หญิงที่เป็นอนุภรรยามากกว่าภรรยาเดิมอย่างคาดไม่ถึงทีเดียว   จนกว่าเราจะเจ็บป่วย พิการ หรือเขาจะเบื่อเราแล้วนั่นแหละ เขาจึงจะปล่อยให้เราไปวัดเพื่อปฏิบัติธรรมได้อย่างเต็มใจ


                    ผู้ชายที่มีอนุภรรยา  ย่อมเป็นธรรมดาที่ส่วนใหญ่จะมีอคติกับพระ  เพราะเป็นวิถีชีวิตที่เป็นปฏิปักษ์ต่อกันโดยตรง  เขามักจะเต็มไปด้วยความหวาดระแวงผู้ชายด้วยกัน จะหึงหวงได้แม้กระทั่งพระที่มีความเมตตาต่อครอบครัวของเขาและหาความสงบใจได้ยาก


                   ส่วนมากจะเคยเป็นคนดีมีความรับผิดชอบในครอบครัวมาก่อน  จึงสร้างเนื้อสร้างตัวเป็นปึกแผ่นได้สำเร็จ  แต่ก็มักจะทะนงตนว่าเป็นคนดีและมีทิฐิมานะ  เมื่อความอุดมสมบูรณ์ในชีวิตเข้ามา    กิเลสในทางโลกก็ลากออกนอกทางไปตามวิสัยของปุถุชน

 

                  เพราะเหตุนี้นั่นแหละครูบาอาจารย์ที่ท่านมองเห็นทุกข์โทษการมีครอบครัว  ท่านจึงตัดสินใจออกบวช  เพราะอยู่ทางโลกแม้จะเป็นคนดีเพียงใด ก็ยากนักจะพ้นจากการทำบาป ขี้เหล้าหรือเจ้าชู้ มีเมียหลายคนให้เมียคู่ทุกข์คู่ยากต้องช้ำใจในวันใดวันหนึ่งหากไมใช่พระโสดาบันบุคคล  และปกติของคนที่ดิ้นรนเพื่อความสำเร็จในทางโลก ก็ย่อมเดินคนละทางกับความเป็นพระโสดาบันอยู่ในตัว

 

                  ยกเว้นแต่จะเป็นผู้เข้าใจในการเจริญสติภาวนา  ตามที่พยายามถ่ายทอดเป็นลำดับมา หรือเข้าใจรหัสนัยตามที่สื่อความหมายในหนังสือ "มีโคลนตม จึงมีดอกบัว" อย่างนั้นจิตจึงจะไม่หลงทาง แม้จะอยู่ท่ามกลางทางโลกหรือใช้ชีวิตครองเรือนตามปกติ


                    ครูบาอาจารย์บางท่านแม้จะมีภูมิธรรมอยู่ภายในแล้ว  ก็ใช่ว่าบารมีในด้านลาภสักการะหรือบริวารจะมากมายในภายนอกไปเสียทุกองค์ก็หาไม่    ดูอย่างหลวงปู่บุดดา  ถาวโร แห่งวัดกลางชูศรีเจริญธรรม  จังหวัดสิงห์บุรี  บรรลุเป็นพระอรหันต์ตั้งแต่อายุ ๓๐ ปี  ระลึกชาติได้ตั้ง ๕๐๐ ชาติ ท่านก็ยังต้องเดินธุดงค์ไปทั่วประเทศ  ต้องอดข้าว อดน้ำ  ไม่มีคนทำบุญหรือมีคนอุปัฏฐากแต่อย่างใด  กว่าบารมีของท่านจะปรากฏก็เมื่อมาจำพรรษาที่วัดอาวุธวิกสิตาราม กรุงเทพฯ มีผู้คนประจักษ์ในอิทธิปาฏิหาริย์  คนจึงมองเห็นความสำคัญเมื่อหลวงปู่เข้าสู่วัยชรา


                     ครูบาอาจารย์บางท่านเมื่อบรรลุธรรมแล้ว  แต่ต้องมีอุปัจเฉทกกกรรมมาตัดรอนชีวิตินทรีย์ตั้งแต่อายุยังน้อย  แต่ดวงจิตของท่านสะอาดบริสุทธิ์ปราศจากความเศร้าหมองไม่มีอะไรมาแผ้วพานได้  พร้อมทั้งได้ชดใช้หนี้กรรมให้แก่ศัตรูคู่เวรแต่ปางก่อน  ปล่อยวางเสียทุกสิ่ง


                      อานิสงส์แห่งการออกบวชประพฤติพรหมจรรย์ตั้งแต่วัยหนุ่ม  ทำให้ท่านยึดเอาพระอรหัตผลไว้ได้เป็นที่เรียบร้อย  ไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดสร้างเวรสร้างกรรม ต้องทนทุกข์กับชีวิตที่เต็มไปด้วยปัญหา ต้องร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดชาติแล้วชาติเล่า  ปล่อยให้คนผู้ยังลุ่มหลงและมืดมัวในทางโลกดิ้นรนอยู่ในทะเลทุกข์กันต่อไป   ท่านพ้นไปแล้วอย่างไม่มีเยื่อใยต่อสิ่งใด  นี้คือมหาบุรุษดุจพญาหงส์ผู้สูงศักดิ์และยิ่งใหญ่  ผู้เป็นอมตะให้คนบูชาตลอดกาล


                         สมจริงดังคำนักปราชญ์ท่านกล่าวไว้ว่า     ผู้เลอเลิศด้วยอิทธิฤทธิ์สักเพียงไหน  ก็ย่อมต้องแพ้พ่ายแก่ผู้มีบุญฤทธิ์   ส่วนผู้มีบุญฤทธิ์แม้จะได้ชื่อว่ามีบุญหนักศักดิ์ใหญ่สักเพียงใด    สุดท้ายก็ต้องแพ้พ่ายต่อ “กรรมฤทธิ์” เสมอหน้ากัน  ไม่ว่าจะผู้นั้นจะมีภูมิจิตสูงส่งเป็นพระอรหันต์หรือเป็นปุถุชน

 

                         นี้คือานุภาพที่ยิ่งใหญ่ของ "กฏแห่งกรรม" อันเป็นกฏแห่งธรรมชาติตลอดกาล

 

 

                                                                          คุรุอตีศะ
                                                                  ๒๗  มีนาคม  ๒๕๕๘