ให้สวรรค์ช่วยนำทาง
- รายละเอียด
- หมวด: LanDharma
ให้สวรรค์ช่วยนำทาง
เส้นทางชีวิตที่ทอดยาวไกล ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางหรือชีวิตสุดท้ายของแต่ละคนจะลงเอยเช่นไร บางคนอายุสั้น บางคนอายุยืน บางคนตลอดความยาวนานของชีวิต มีโอกาสได้ประกอบแต่กรรมดีเป็นนิสัย แต่บางคนกลับมีสิ่งจูงใจหรือมีสิ่งผลักดันไปทำความชั่วและสิ่งเลวร้าย แม้พยายามจะกลับตัวกลับใจก็ทั้งยาก สุดท้ายก็ทนต่อกระแสวิบากไม่ไหว ต้องย้อนกลับไปตกหล่มวิถีชีวิตในด้านร้าย จนกระทั่งลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็มี นี้แหละคือชีวิตของมนุษย์ทั้งหลาย ที่พากันร่วมแสดงละครโรงใหญ่ ที่ลีลาแต่ละชีวิตแตกต่างกันไป จนกว่าจะแสดงในบทสุดท้าย คือความตายได้ย่างกรายมาถึง ตัวละครตัวนั้นจึงจะจบบทบาทลงไป
พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า ชีวิตนี้น้อยนัก เมื่อชาติคือความเกิดมีขึ้นแล้ว พยาธิคือความเจ็บป่วยและชราคือความแก่ความเสื่อมโทรมก็เวียนเข้ามาสู่ เมื่อโรคาพยาธิและชรามาเยือนแล้ว มรณาคือความตายย่อมมาเยือน เมื่อเกิดมาแล้ว ความเกิดส่งต่อไปให้ความแก่ ความแก่ส่งต่อไปให้ความเจ็บ ความเจ็บส่งต่อไปให้ความตาย ชีวิตมนุษย์ทั้งหลายช่างสั้นและเล็กน้อย อย่างมากก็ไม่เกินร้อยปี หากจะเกินร้อยปีไปบ้างก็มีน้อยนัก
ชีวิตของมนุษย์เป็นของน้อย ดุจน้ำค้างบนยอดหญ้า เมื่อพระอาทิตย์ส่องแสงอรุโณทัยขึ้นมา เพียงไม่นานนัก น้ำค้างก็เหือดหายไป ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลายเป็นของน้อย ดุจน้ำค้างที่อยู่ไม่นานก็หายไป ฉะนั้น
ชีวิตของมนุษย์เป็นของน้อย ดุจบุรุษบ้วนก้อนเขฬะออกจากปาก ก้อนเขฬะก็ตกลงสู่พื้นดินโดยไม่ยาก ชีวิตของมนุษย์ก็เป็นของน้อย ดุจก้อนเขฬะที่ถูกบ้วนทิ้ง ฉะนั้น
ชีวิตมนุษย์เป็นของน้อย ดุจแสงหิ่งห้อยที่วับๆแวมๆยามค่ำคืน ไม่นานแสงนั้นก็ดับหายไป ชีวิตก็เป็นของเล็กน้อยเช่นนั้น
ชีวิตมนุษย์เป็นของน้อย ดุจชิ้นเนื้อที่ถูกย่างด้วยไฟ ไม่นานนักก็แห้งก็เสื่อมสลายมอดไหม้ไป ไม่ตั้งอยู่ได้นาน ชีวิตของมนุษย์ก็เช่นนั้น
ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลายเป็นของน้อย ดุจสตรีที่กำลังทอหูก ด้านหนึ่งมีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อย อีกด้านถัดไปมีแต่ลดน้อยลง ชีวิตมนุษย์ทุกคนก็นับวันแต่จะลดลงและเหลือน้อยเช่นนั้น
ชีวิตมนุษย์ทั้งหลายเป็นของเล็กน้อย ดุจพยับแดดที่มองเห็นอยู่ไกลๆ พอเข้าไปใกล้พยับแดดก็หาย ชีวิตของมนุษย์ทั้งหลายก็เช่นนั้น
ชีวิตนี้น้อยนัก ดุจฟองน้ำที่เกิดจากฝนตกลงมากระทบพื้นดินแล้วกลายเป็นฟอง เพียงผุดขึ้นมาชั่วครู่ก็แตกทำลายไป ชีวิตมนุษย์ทั้งหลายก็เล็กน้อยเช่นนั้น
ในการเกิดมาเป็นมนุษย์ เส้นทางของชีวิตของแต่ละคนย่อมมีลีลาแตกต่างกันไป หากสามารถจะเลือกได้ จงเลือกเดินในเส้นทางอันสว่างเถิด เส้นทางนี้มหาบุรุษผู้เลิศผู้เป็นที่พึ่งของชาวโลกได้ชี้ทางไว้แล้ว เราเพียงแต่ก้าวเดินไปอย่างศรัทธาและเปี่ยมด้วยความหวัง แม้บางครั้งจะสะดุดหรือหกล้ม แต่เมื่อลุกขึ้นได้แล้ว ก็จงก้าวเดินต่อไป ไม่ไขว้เขวหรือลังเล ตั้งหน้าเดินทางต่อ สุดท้ายก็จะถึงจุดหมายปลายทางอย่างแน่นอน
บางชีวิตอาจพลั้งพลาด ก็ขอให้เริ่มตั้งต้น ทำตนเป็นคนใหม่ อย่าท้อแท้หรือหวั่นไหวว่าจะทำความดีเหมือนคนอื่นเขาไม่ได้ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ เราย่อมมีโอกาสสร้างสรรค์สิ่งดีงามไว้ในโลกนี้เสมอ ความผิดพลาดเป็นเพียงสิ่งตักเตือนของสวรรค์หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ว่าหนทางเส้นนั้นไม่ใช่หนทางที่ควรเดิน เราเพียงกล้าที่จะหันหลังกลับไม่ดันทุรังต่อไปเท่านั้น สวรรค์ก็จะเปิดประตูต้อนรับผู้สำนึกผิดเข้าสู่อ้อมอกตลอดเวลา
บางชีวิตแม้ตั้งใจทำความดี แต่บัดนี้อาจเดินมาถึงทางตัน ก็จงวางใจให้สวรรค์ช่วยนำทางเถิด ชีวิตเป็นสิ่งลี้ลับ ที่บางครั้งอยู่นอกเหนือการควบคุมใดๆ เกินกว่าหัวใจและมืออันกระจ้อยร่อยของมนุษย์จะควบคุมบัญชาได้ แม้จะพบทางตันก็ขอจงมั่นใจ ว่าสวรรค์จะชี้ทางออกให้ในยามอับจน ทดท้อ หรือตีบตัน
ในเส้นทางของการสร้างบารมี หรือการสร้างคุณงามความดีของคน จะต้องมีช่วงใดช่วงหนึ่งที่เหมือนอับจนและหวั่นไหวลังเล ขอเพียงเราอยู่นิ่งๆและยึดมั่นในกรรมดีและมั่นคงในบุญกุศล แล้วชีวิตจะแสดงความมหัศจรรย์ที่ใครๆคาดไม่ถึง เราอาจต้องร้องไห้และอาศัยน้ำตาเป็นเพื่อนสักช่วงเวลาหนึ่ง แล้วสิ่งลี้ลับจะช่วยแก้ไขปัญหาให้แก่มนุษย์ผู้มั่นคงในกรรมดี นี้คือความยิ่งใหญ่ของชีวิตที่มหาบุรุษได้ค้นพบ
ชีวิตนี้น้อยนัก เราไม่อาจเอาเวลาอันน้อยนิดของชีวิตนี้ ไปทำสิ่งอันให้โทษหรือบาปกรรมทั้งหลายได้ เราจะสงวนเวลาไว้สำหรับสร้างกรรมดีเรื่อยไป เราจะมอบความรักความเมตตาและมอบใจที่งดงามต่อสรรพสิ่ง หากบางครั้งจะมีปัญหาและอุปสรรคขวากหนามมาขวางกั้น เราจะมอบหน้าที่ให้สวรรค์ช่วยเปิดทาง ในเมื่อเราได้ใช้ความรู้ความสามารถความพากเพียรอย่างเต็มที่แล้ว สวรรค์ย่อมช่วยนำทางเสมอ สำหรับมนุษย์ผู้ไม่เคยยอมแพ้ต่อการสร้างคุณประโยชน์ต่อโลกและมีใจมั่นคงในการประกอบกรรมดี
คุรุอตีศะ
๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๖
