โกรธได้ อภัยเป็น

โกรธได้ อภัยเป็น

 

โอ้อกเอ๋ยจำทนสุดหม่นหมอง
ไยจึงต้องอยู่กับคนงี่เง่า
ผิดหรือถูกก็มาลงที่เรา
ต้องกอดเข่าเช็ดน้ำตาไม่เว้นวัน..

 

น้ำตาไหลร้องไห้ไปใจฉุกคิด
จิตสะกิดใจพินิจชีวิตฉัน
กาลผ่านมาเราเคียงข้างกันและกัน
ร่วมฝ่าฟันความทุกข์ยากลำบากมา

 

แค่เขาพลั้งพลาดบ้างเข้าใจเถิด
ให้ประเสริฐให้ดีเลิศคงยากหนา
มองความดีที่เขาทำเพื่อเรามา
พิจารณาด้วยใจหมั่นไตร่ตรอง

 

คงไม่คุ้มปล่อยชีวิตระทมทุกข์
คิดให้สุขปลุกใจตื่นจากเศร้าหมอง
รู้ความโกรธรู้ให้ทันให้ช่ำชอง
เราทั้งสองจะปรองดองครองรัก...ด้วยอภัย


" ก้อนหิน "

๒๙ มิถุนายน ๒๕๖๕